امام (ع) پناهگاه مؤمنان است

در ایام پیش رو چند موقعیت برجسته وجود دارد که انسان خردمند باید بداند از این ایام چگونه بهره‌مند شود. اربعین سالار شهیدان حضرت حسین بن علی (ع) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) و رحلت شهادت گونه رسول گرامی (ص) و شهادت امام علی بن موسی (ع). رسول خدا در واپسین روز‌های پایانی حیات دنیوی خود به مؤمنان سفارشی را بیان کرده اند که حیات دنیوی و زندگی پس مرگ انسان را سهل و پربرکت می‌کند.

ایشان فرمود: من دو چیز ارزشمند و گران بها را برای شما به یادگار می‌گذارم: یکی عترتم، اهل بیتم و دیگری قرآن و این دو در هیچ موقعیت و مقطعی از یکدیگر جدا نمی‌شوند تا اینکه بر من وارد شوند. (تفسیر قمی، ج ۱ ص ۱۷۳) یکی از احتمالات در این بیان گرانسنگ این است که قرآن همواره اهل بیت نبی گرامی را تأیید می‌کند و اهل بیت پیامبر نیز بر اساس قرآن عمل می‌کنند یا اینکه برای فهم قرآن باید از طریق اهل بیت اقدام کرد و برای انسان‌های مورد تأیید خدای تعالی که اهل بیت باشند باید از قرآن مدد جست.

در هر دو صورت این دو یادگار ارزشمند پیامبرگرامی اگرچه دو چیز به نظر می‌رسد؛ ولی در واقع یک حقیقت هستند، یکی روح است و دیگری کالبد، یکی ناطق است و دیگری صامت. پس این معلوم است که هیچ پیشوایی از اهل بیت پیامبر خلاف قرآن عمل نمی‌کند و هر فعل و گفتار آنان از قرآن و برابر با قرآن است، بنابراین اگر قرآن را‌ می‌شناسیم با آنان می‌شناسیم و اگر از آنان پیروی می‌کنیم به واسطه قرآن تبعیت می‌کنیم. در قرآن کریم داستانی از یک واقعه تاریخی بیان می‌شود که به اصحاب کهف شهرت یافته است. (الکهف/۹)

عده‌ای از ترس دشمنان و دژخیمان به غاری پناه بردند و خداوند متعال آنان را بیش از عمر طبیعی شان حفظ فرمود. بر اساس این آیه شریفه، امروز برای ترس از گمراهی و دژخیمان زر و زور و تزویر و ظلالت باید به کجا پناه برد؟ کهف امروز ما کجاست؟ پاسخ این پرسش و نظیر این پرسش‌ها را سید ساجدان، امام سجاد علیه السلام، داده است و به پیشگاه الهی عرضه می‌دارد: پروردگار تو دین خودت را در هر زمانی به واسطه امامی که چند ویژگی دارد، مؤیّد گردانیدی.

یکی اینکه علم راهنماست.

دوم اینکه نشانه آشکار هدایت برای شهر‌های تو است بعد از آنکه ریسمان آن‌ها به ریسمان الهی گره خورده است.

سوم اینکه وسیله‌ای برای خشنودی خدای تعالی هستند.

چهارم اینکه تبعیت از آنان را واجب گردانده و پشت کردن به آنان را نکوهیده است.

پنجم اینکه کسی نباید از آن‌ها سبقت بگیرد و البته نباید از آن‌ها عقب ماند، و باید به امر به معروف و نهی از منکری که‌ می‌کنند عمل کنند.

ششم اینکه امام علیه السلام کهف المؤمنین و عروة المتمسکین است؛ یعنی امام پناهگاه مؤمنان و ریسمان راهنمای حقیقی برای رسیدن به سعادت هر دو جهان است. (صحیفه سجادیه، دعای چهل و هفتم دعای روز عرفه قسمت شصت) پس برای گریز از هر نوع انحرافی باید به قرآن ناطق که ظهور همان قرآن صامت است، پناه برد.

چنان که مولای متقیان امیرالمؤمنین علیه السلام در وصیتی به فرزندشان امام مجتبی علیه السلام چنین فرمود: ... قلب جوان مانند زمینی است که هر بذری در آن بریزند آن را پرورش می‌دهد ... تو دارای نیت پاک و سالم و نفس پاکیزه‌ای هستی و بدین سان است که نخست به تو کتاب خدای تعالی و تأویلش و همچنین شرایع اسلام و احکام حلال و حرامش را آموختم و اجازه ندادم دیگری این کار را انجام دهد تا آنچه موجب اختلاف اندیشه در میان مردمان رخ داده و‌ می‌دهد در درون تو جای بگیرد و موجب انحراف افکار و اندیشه ات شود. (نهج البلاغه، نامه ۳۱) این روش تربیت صحیح دینی است که امام علیه السلام به ما آموخته تا بدین واسطه بتوانیم در کهف و پناهگاه آنان در بیاییم.